Αύγουστος

Ελπίζω να μη βούρκωσε κανείς
αφήνοντας την θάλασσα που αγάπησε για λίγο
αυτό το λίγο που έζησε υγρός
επόπτης της γραμμής των οριζόντων.
Αδιάφορη στην ψύχρα φθινοπώρου , στην οργή χειμώνα
τί έχει ντυθεί τούτη η θάλασσα ;
Είναι η ίδια ;
Θα τη σκεφτεί κανείς τη μέρα της θύελλας ;

Βαλίτσες στο λιμάνι , χέρια στην κουπαστή
Έκπληκτα μάτια απ το φώς
Μάτια-παράθυρα πίσω απ τα τζάμια
μετρούν χιλιόμετρα , ξεχνούν τα κύμματα
Μετά λιγόστεψαν τα φώτα και η αλισάχνη ενός ανέμου
επέβαλε την τελευταία δύση, ένα ροδάκινο .
Εκεί που παίζαν έφηβοι αμέριμνοι ερωτικοί ανεύθυνοι
τώρα σιωπή αμείλικτη σαν κρότος που σκοτώνει.......


Χτές ψύχρανε ακόμα πιο πολύ σ΄αυτήτη θάλασσα
στα δρομάκια στα πεζούλια κάτω απ τις ψάθες
καρέκλες άδειες στα καταστρώματα
κορμια περιφερόμενα που αγαπήθηκαν στην αίγλη τους.
Χτές κάποιοι χαιρετούσαν -δεν ξέραν τί
κάποιοι δεν είδαν , δεν μύρισαν ,
κάποιοι σιωπούν
κάποιοι περίμεναν πολλά ,
[ μα όλα ήταν εξ αρχής μέσα στους σάκκους τους ].

Μόνοι.
Ο ήλιος μόνος του κι αυτός και η θάλασσα
χειμώνα καλοκαίρι μόνη κι αυτή.
Ελπίζω να μη βούρκωσε κανείς......





Αυγ.02



----------------------------------------------------------------------------------